Τα μεγάλα ψάρια, τα μικρά ψάρια

"... Τα μεγάλα ψάρια ευημερούσαν καταβροχθίζοντας τα μικρότερα, ο αριθμός των
οποίων μειωνόταν τόσο που τα μεγάλα ψάρια, κάποια στιγμή, άρχισαν να
εξαφανίζονται λόγω έλλειψης τροφής. Έτσι, αφού τα μεγάλα ψάρια σχεδόν
εξαφανίστηκαν, ο πληθυσμός των μικρότερων ανέκαμψε. Όταν όμως ανέκαμψε
αρκετά, τα μεγάλα ψάρια που επιβίωσαν άρχισαν να... ευημερούν ξανά
(τρώγοντας τα μικρότερα) και ο αριθμός τους να αυξάνεται εις βάρος των
μικρότερων. Μέχρι που, άλλη μια φορά, τα μεγάλα πείνασαν. Και φτου κι
από την αρχή.... "

Ότο φύγε, κρατάμε μαχαίρι!

Σ’ εσένα το λέμε, δεν ακούς; Άργησες Ότο, άργησες να φύγεις.
Εδώ είναι Ελλάδα Ότο, κρατάμε μαχαίρι για όσα μας πληγώνουν…
Σ’ αγαπήσαμε τρελά, Ότο, σ’ ερωτευτήκαμε. Μας περπάτησες πάνω στο νερό, μας δίδαξες το θαύμα. Πάντα ήμασταν του θαύματος, αλλά δεν ξέραμε το πως.
Ήρθες εσύ, Γερμανός πράμα με ένα μυαλό σαν τον κύβο του Ρούμπικ και μας έδειξες τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, Έλληνες χυμαντάν μια ζωή…
Κι εμείς, όμως, Ότο, δεν είμαστε αχάριστοι. Στις εκκλησιές μας και στον Όλυμπο σε βάλαμε, σε όλα τα ιερά μας. Κανείς άλλος δεν είχε κάτσει εκεί πάνω, ώσπου ήρθες εσύ και θρονιάστηκες. Και δε θα σε καταβάζαμε ούτε κι αν σερνόμασταν στον Άδη ως λαός, στα βάθη που τώρα κατοικούμε.
Εσένα εκεί θα σε είχαμε, πολυμήχανο Οδυσσέα, ικανό να ‘ρθεις και να μας ελευθερώσεις με τη θύμηση του θαύματος.
Αλλά εμείς, Ότο, έτσι είμαστε. Έχουμε μόνον Όλυμπο και Τάρταρα. Αν είχαμε μέτρο, Ότο, δε θα βλέπαμε κατάματα το Χάρο τώρα. Θα ήμασταν Γερμανοί σαν κι εσένα, με τον Καντ στο προσκεφάλι μας να μας θυμίζει για τον Κριτικό λόγο, αλλά θαύματα δε θα κάναμε, Ότο.
Και μη θυμώνεις τώρα που σε βρίζουμε, γιατί εσύ Γερμανός ήρθες, Γερμανός φεύγεις. Μια λέξη ελληνικά να ‘λεγες, ρε πούστη Ότο, χαλάλι! Κι αυτό στο συγχωρέσαμε, αλλά όχι ότι δεν έφυγες όταν στο φωνάζαμε.
Ρε Ότο, εμείς δεν συγχωρούμε στους θεούς μας να γκρεμίζονται, τους τιμωρούμε.
Ναι, ρε Ότο: Εμείς μάθαμε στην ανθρωπότητα να τιμωρεί τους θεούς, γι’ αυτό κάνουμε θαύματα. Πού έμαθες εσύ ότι μπορεί η λογική και η τρέλα να μένουν στο ίδιο σπίτι; Εμείς στο δείξαμε!
Κι εσύ πήγες και σύρθηκες…Άρχισες να γδέρνεσαι στην κατηφόρα του Ολύμπου. Για λίγα λεφτά παραπάνω; Για λίγη δόξα περισσότερη; Όπως και να χει, απληστία Ότο…Κι εμείς όλα τα μπορούμε, αλλά το ταμάχι το σιχαινόμαστε. Δεν βλέπεις και τους δικούς μας, όταν λαιμάργησαν πού κατάντησαν; Αλλά εσύ ρε Ότο, σε πείραζε να φύγεις στην κορυφή; Τι να τις κάνω τρεις προκρίσεις σε τέσσερες μεγάλες διοργανώσεις και παπάρια, Ότο; Θεός ήσουν ρε, Θεός και γλίστρησες!
Δεν σου είπανε, Ότο, για τον Δομάζο;
Δεν έμαθες ότι σκουληκιάστηκε ένα χρόνο με περουκίνι και δικέφαλο στο στήθος, γι’ αυτό ξέπεσε από Θεός; Πρόδωσε ρε, κι αυτός για λίγο χρήμα.
Ε, πάρε τώρα τον Χατζηπανάγο καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Γιατί ο Βάσια τίτλους δεν πήρε, αλλά έμεινε εκεί, πιστό σκυλί στις Γριές. Και τον σέβονταν όλοι, Ότο. Ακούς; Όλοι! Από τον Έβρο ως την Κρήτη σιωπή…
Όπως και για τον Κούη κι άλλους ίδιους άτιτλους, αλλά βασιλιάδες στην καρδιά μας, Ότο! Ήξεραν πότε να φύγουν.
Λοιπόν, μάθε κάτι τελευταίο από την Ελλάδα, Ότο:
Οι θεοί δεν φτιάχτηκαν για ισοπαλίες και αξιοπρεπείς ήττες.
Τι μου λες, ρε Ότο, ότι βάλαμε γκολ στο Μουντιάλ, νικήσαμε κάτι ηλιθίους και χάσαμε με το κεφάλι ψηλά και κουραφέξαλα. Αυτά είναι για τους Αλκέτες και τους κυρ Βασίληδες.

Εσύ Ότο, ήσουν φτιαγμένος από νίκη και ουρανό. Αλλά…
Πήρες τα λεφτά σου τώρα; Έπαιξες και στο Μουντιάλ, που ήταν ο καημός σου; Ε, φύγε Ότο.
Φύγε με τους θνητούς από τον κόσμο αυτό. Ένας από μας, Ότο Με λίγα λεφτουδάκια παραπάνω και πολλά μέτρα παρακάτω.
Σ’ ενοχλεί η κριτική, Ότο;
Στ’ αρχίδια μας! Εκεί γράφουμε όλους τους ίδιους μας εμάς, Ότο. 

από το tvxs.gr  του Βασίλη Κεχαγιά