Ποιός είδε κράτος λιγοστό σ’ όλη τη γη μοναδικό, εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει; Να τρέφει όλους τους αργούς, νά’χει επτά Πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα; Νά’χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά, κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Ώ απέραντη νοσταλγία για αυτά που νομίζουμε, ότι ποτέ δεν ζήσαμε.
Ώ αβάσταχτη έξαψη της προετοιμασίας του ταξιδιού, προς την θάλασσα που νομίζουμε, πως δεν έχουμε πάει.
Οι πιο όμορφες θάλασσες, είναι αυτές που τις ξεχάσαμε.
Συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε το ταξίδι της ζωής μας,
ακολουθώντας τον ήχο των βημάτων μας,
δες τ' αστέρια που βρέχει, εκεί πέρα στο βάθος του Αιγαίου,
μας δείχνουν τον δρόμο, ας βιαστούμε,
όταν φτάσουμε θα τα θυμηθούμε πάλι όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου